Mandy’s Journey #12: Een nieuwe start van mijn nieuwe start

Die titel klinkt wat ingewikkeld. Maar op dit moment voel ik het wel zo. Mijn eerste blog heette: De start van mijn nieuwe leven. Dit klopte ook wel, ik gooide mijn hele eetschema om, ging meer sporten en wilde de best mogelijke versie van mijzelf worden. Afvallen ging best goed en ik begon me al anders te voelen tot het plateau kwam waar ik nu op zit. Corona en dat plateau gooide samen roet in het eten. De sportscholen gingen dicht en het afvallen stond stil. 

Een maand geleden is mijn leven drastisch veranderd, na ruim 3 jaar zoeken heb ik eindelijk een baan gevonden! Ondanks dat ik na alle afwijzingen bleef volhouden en bleef solliciteren, werd een deel in mij wel steeds banger dat ik niet verder zou komen in mijn leven. Dat ik nooit een leuke baan zou vinden waar ik ’s ochtends mijn bed voor uit wilde komen. Dat ik voor altijd in deze kleine studio zou blijven wonen. En dat alles terwijl de voor mij gevreesde leeftijd van 30 steeds dichterbij kwam. 

Mijn doel was de laatste jaren om mijn leven op de rit te hebben voor mijn 30^e. Iets wat voor mijn gevoel steeds moeilijker en moeilijker werd, want de tijd werd korter. 

Maar daar was eindelijk een keer goed nieuws, binnen een week had ik een nieuwe, toffe en uitdagende baan te pakken. Dat was dus toch gelukt voor mijn 30^e! Stap één was in gang gezet. Nu kan ik natuurlijk niet meteen gaan verhuizen, want eerst sparen is een beter idee. Zeker omdat deze baan in principe (helaas) tijdelijk is. Maar wie weet! Ik heb in ieder geval weer wat perspectief.

Bovenstaande zorgde ervoor dat ik door wilde pakken. Al sinds ik ziek ben geworden, is sporten een ding geworden. In het eerste jaar mocht ik vrij weinig. Het eerste half jaar zelfs helemaal niets. Daarna mocht ik weer gaan sporten. Sterker nog, om mijn conditie die gedaald was naar level 0 (net zoals mijn longcapaciteit op dat moment), weer op te bouwen, moest ik gaan sporten. Maar wat ik tot op de dag van vandaag jammer vind is dat ik daar nooit hulp bij heb gekregen. Geen revalidatie, geen begeleiding en geen handvaten. Ik viel namelijk overal buiten, want blijkbaar is een chronische longembolie zo zeldzaam dat het nergens onder valt. 

Sporten is voor mij dus iets wat best eng is, zeker omdat ik tijdens het fitnessen in de groepslessen al eens onderuit ben gegaan. Tegelijkertijd, heb ik 21 jaar gehandbald en vind ik het nog altijd lastig om te accepteren dat ik niet meer kan wat ik toen kon. Vooral als ik eenmaal bezig ben. Heel tegenstrijdig en heel vreemd misschien, maar niet minder waar. Dus waar ik ooit zo hield van sporten en ik uit een gezin kom waar sport een groot onderwerp is van het dagelijks leven, zie ik sporten nu meer als een verplicht iets om af te kunnen vallen en mijn conditie te herstellen. Dat vind ik jammer. 

Daarom heb ik de afgelopen weken, nu mijn leven toch al zo veranderd is, besloten om ook hier hulp bij te zoeken. Met behulp van mijn huisarts heb ik nu de mogelijkheid gevonden om begeleid te gaan sporten. Om eindelijk mijn revalidatie (na 4 jaar..) te kunnen starten. Omdat dit bij een fysio gebeurt, hoef ik niet te wachten tot de sportscholen weer open gaan. Ook krijg ik eindelijk echt goede begeleiding om niet alleen mijn conditie goed te herstellen maar ook om het vertrouwen in mijn lichaam langzaam weer op te bouwen, mijn slechte en pijnlijke rug onder handen te nemen en natuurlijk om af te vallen. 

Vanuit HAB heb ik ook weer een nieuw schema gekregen, nadat het Carb Cycle bij mij niet zo’n succes bleek. Een schema wat veel lijkt op mijn oude schema, een schema wat ik heel fijn vind. Wat natuurlijk ook heel belangrijk is als je dit langere tijd vol wil houden. 

Ondanks dat mijn plateau nog niet verdwenen is en ik de laatste maanden mijn moed ook daarin begon te verliezen, heb ik nu weer goede hoop. De combinatie van mijn nieuwe schema, een actiever leven door het hebben van een baan en het weer kunnen gaan sporten gaan er zeker voor zorgen dat ik gewoon weer af ga vallen. Zodat ook dat gezonde lichaam weer het streven wordt.

Al met al begrijp je vast wel dat dit voor mij voelt als een nieuwe start van de nieuwe start die ik maanden geleden al inzette. Alle veranderingen zorgen voor een nieuwe modus en dus eigenlijk een totaal ander, nieuw leven. Allemaal nog voor mijn 30^e! Want ondanks dat ik mijn leven misschien dan nog niet zo voor elkaar heb, zoals ik misschien ooit had gewild op mijn 30^e, komt die dag toch écht heel erg dichtbij. Volgende week woensdag,  is het zover. ‘The Big Three O’. Ik ben er nog niet helemaal klaar voor, maar het ding met tijd is dat je het nou eenmaal niet tegen kan gaan. 

Ik ben in ieder geval blij dat de sleur van de afgelopen 3 jaar nu echt doorbroken is en ik met al deze nieuwe veranderingen deze nieuwe fase van mijn leven in kan gaan. Een nieuwe fase waarin mijn gewicht met hulp van HAB en het sporten écht gaat zakken. Een nieuwe fase waarin ik weer lekker in mijn vel ga zitten. Een nieuwe fase waarin ik nieuwe mensen leer kennen, nieuwe dingen leer en nieuwe kansen krijg. Maar vooral een nieuwe fase waarin ik hopelijk, eindelijk eens écht kan gaan leven in plaats van overleven. Dus als corona ons leven ook nog even snel zou willen verlaten, héél graag!

Ps. Welkom terug Pim!