Ja, als afvallen toch eens gemakkelijk zou zijn, dan zou ik deze blog niet eens schrijven denk ik. Zeker omdat dit niet mijn eerste poging is. Tijdens mijn eerdere pogingen kwam een moment, nadat ik net als nu tussen de 10 en 15 kilo was afgevallen, dat het stil stond. Niet zomaar eventjes stil, nee maandenlang. De laatste poging voor mijn start met HAB was dat dus vier maanden lang. Dan houd je vol, blijf je trainen, blijf je op je eten letten en het dieet zo goed mogelijk volgen. In de hoop dat het moment waarop de kilo’s er ineens weer afgaan, snel komt. Maar na een tijdje wordt die hoop steeds minder, daalt het geloof in jezelf wat betreft afvallen en kom je op een punt waarop je denkt: “Waar doe ik het allemaal nog voor?”. Dat punt kwam tijdens mijn vorige poging dus na die vier maanden. De ‘emo-eter’ in mij nam toen weer de overhand en langzaam begon ik weer aan te komen. Tot mijn hele progressie weer weggevaagd was.

Nu sta ik ondertussen al vijf maanden stil. Ik heb het dus al een hele maand langer volgehouden. Maar nu begint dat stemmetje in mijn hoofd weer steeds luider te roepen: “Waar doe je het eigenlijk voor?” “Waarom zou ik zo mijn best doen, als het toch niet werkt? ”. Dit zou normaal het moment zijn waarop ik langzaam de teugels laat vieren en het beetje bij beetje op zou geven. 

Dankbaar voor HAB!

Maar juist door de hulp van HAB blijf ik ‘on track’. Mijn coach Pim blijft meedenken, blijft nieuwe dingen aandragen en schema’s maken. Om alles te proberen en om maar te zorgen dat dit plateau op een dag echt doorbroken gaat worden. Voor nu ga ik tijdelijk een schema proberen waarbij ik echt op mijn minimale aantal calorieën ga zitten. In de hoop dat mijn lichaam ervan ‘schrikt’ en het plateau eindelijk eens zou verdwijnen. 

Hij blijft me motiveren om door te zetten en niet aan dat stemmetje in mijn hoofd toe te geven. Daarnaast belooft hij om zelf ook niet op te geven en net zo lang met mij te zoeken naar dé manier waarop mijn lijf eindelijk weer meewerkt.

Sporten, eindelijk!?

Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde, ben ik nu een paar weken gestart met sporten bij de fysiotherapeut. Superfijn dat ik weer in beweging ben en superfijn dat ik eindelijk een soort van revalidatie krijg. Tegelijkertijd is het frustrerend én confronterend. Ik sport nu dus met een hartslag- en saturatiemeter zodat er enige controle is op mijn hart en longen tijdens het sporten. Aan de ene kant dus heel fijn, aan de andere kant blijkt dus dat mijn zuurstof vrij snel te laag is. Al heeft de rest van mijn lichaam het idee dat ik nog niets heb gedaan, na bijvoorbeeld drie rondjes sqautten, dan geeft de saturatiemeter aan dat ik eigenlijk al te weinig zuurstof binnenkrijg. Als dat zo is, moet ik gas terugnemen en worden de oefeningen minder zwaar. Voor mijn longen dan, want voor de rest van mijn lichaam voelt het dan helemaal niet zwaar. Zo heb ik na het sporten bij mijn fysio dus niet écht het idee dat ik superhard heb gesport. Maar volgens hen, is het een kwestie van opbouwen en is er langzaam maar zeker steeds meer mogelijk. 

Nu de sportscholen eindelijk weer open zijn geeft het me wel een dilemma. Nu ik mijn conditie rustig aan het opbouwen ben kan ik niet al een malle gaan sporten in de sportschool. Dat zou  mijn revalidatie alleen maar tegen zitten ben ik bang. Het wordt dus sporten in de sportschool, op een rustige en voorzichtige manier, net zoals bij de fysio. Maar toch, alle beweging is meegenomen. Of dit nu keihard rennen is of beheerst op de crosstrainer en met gewichten aan de slag. 

Ik hoop dat het weer extra mogen sporten in de sportschool het laatste zetje zal zijn om mijn lichaam weer wakker te schudden. Om definitief door dat plateau te gaan en mijn weg naar een gezond lichaam weer vol goede moed door te zetten. 

Ergens hoop ik dat mensen die altijd zeggen: “Ik snap niet dat je dik kan zijn, dan eet je toch gewoon wat minder” mijn blogs ook lezen. Dat ze zien dat afvallen niet over rozen gaat en het soms ongelooflijk moeilijk is, hoeveel moeite je er ook voor doet en hoe graag je ook wilt. Want zoals de titel al zei, als afvallen toch een gemakkelijk zou zijn. Dan zou ik er nooit voor kiezen om dat ooit nog te hoeven doen!

Tot snel!

Mandy