Zoals ik in mijn vorige blog vertelde kreeg ik weer een nieuw voedingsschema. Eentje met zo weinig mogelijk calorieën, althans het minimale wat goed en gezond blijft voor mijn lichaam natuurlijk. Toen ik het schema zag, kreeg ik het ‘Spaans benauwd’. Crackers of maiswafels als lunch in plaats van mijn speltboterhammen. Crackers met smeerkaas als tussendoortje. Een ontbijt dat veel minder vult én alleen een stuk fruit. Daarnaast wat noten als avondsnack, waar ik eerst een volle bak kwark had. 

Maar ik ben nu ongeveer twee weken bezig en ik moet zeggen dat het eigenlijk wel meevalt. Ik had de eerste paar dagen ontzettende honger, maar dat gevoel ging daarna weg. Het kost iets meer voorbereidingstijd, maar ook dat went snel. Het enige wat ik echt mis, is mijn warme ontbijt. Ook al zijn de temperaturen nu heel warm, een bak koude kwark met koud fruit krijg ik toch minder gemakkelijk weg dan mijn bakje havermout of Brinta. Sowieso heb ik altijd al moeite gehad met ontbijten, zeker als ik vroeg opsta. Brood krijg ik in de ochtend écht niet weg en met deze bak heb ik dus ook enige moeite. Maar als dat het enige is, houd ik het wel vol. Buiten dat, kreeg ik nog een tip. Maiswafels met een smaakje, van de supermarkt. Verpakt per drie. Ik heb ze al op in de smaken kaas, sour cream and onion en paprika. Deze zijn echt super lekker en deze verandering van mijn dieet vind ik dus een zeer gewaardeerde toevoeging!

We mogen weer!

Daarnaast was het eindelijk zo ver, de sportscholen gingen weer open. Ondanks mijn haat-liefdeverhouding met de sportschool, was ik écht blij dat we weer mochten starten. Al had ik na mijn eerste keer sportschool overal spierpijn, maar dan ook echt overal! Wel vreemd, ik sport al weken met mijn fysio’s! Ik moet dus nóg rustiger aan doen in de sportschool, al had ik het idee dat alles al heel rustig en met weinig gewicht deed. 

Maar zoals mijn fysio zei: ‘Je lijf zegt nu wel iets heel anders, hè?’ Anders dan hem gelijk geven kan ik natuurlijk niet. Ik dacht écht dat ik mijzelf zo ingehouden had. Maar niets blijkt minder waar. De keer daarop probeerde ik nog voorzichtiger te zijn, achteraf bleek dat beter. Ik had maar een heel klein beetje spierpijn, die snel weer over was. Wat fijn is, want wat ik deze weken geleerd heb, is dat spierpijn een teken is dat de spier gehavend is. Ga je dan weer opnieuw sporten, maak je het eerder kapot dan sterker. Mijn vraag was dan ook meteen: ‘Hoe kunnen mensen dan vijf dagen in de week sporten, die zullen ook vast eens spierpijn hebben?’  

Dus wil ik vaker kunnen sporten, moet ik mijzelf echt onder controle houden én vooral afremmen. Dat past helemaal niet bij mij, want als ik iets doe, wil ik het goed doen. Vol gas of niet, niet halve bak. Dat is voor mijn gevoel nu juist wat ik wel moet doen en dat gaat dus tegen mijn natuur in. Maar wil ik blijvend resultaat houden, dan moet ik wel. Want ik hoop dat het sporten in de sportschool weer gaat helpen om gewicht en vet te verliezen en eindelijk echt richting mijn gewenste lichaam kan gaan. 

Nog altijd een jojo

Na een week ging ik op de weegschaal staan, voor het eerst sinds weken was ik een kilo afgevallen. Wat was ik blij! Zou het dan eindelijk, zou dat plateau eindelijk doorbroken zijn? Zou dit dieet voor nu dé oplossing zijn? Helaas, ben ik na een week weer een halve kilo aangekomen en zet de daling nog niet door. Ik blijf voor nu dus een jojo. Maar ergens heb ik wel goede hoop dat het gaat werken, zeker omdat het eindelijk weer (eventjes) lager was. 

Vooral omdat ik nu drie keer in de week sport en op de dagen dat ik werk een hoop wandel én fiets. Je zou toch denken dat dit uiteindelijk resulteert in gewichtsverlies, al helemaal nu ik een minimaal aantal calorieën binnenkrijg. 

We gaan weer door

Ik hoopte eindelijk te kunnen vertellen dat ik de oplossing had gevonden en het afvallen weer gestart was, maar helaas kan ik dat (nog) niet. Maar wie weet, misschien heeft dit dieet én het sporten wat tijd nodig. Heeft mijn lichaam wat tijd nodig om ‘eraan te wennen’ zodat het weer gaat afvallen. Dat is iets wat ik nu nog niet weet, maar ik hoop in mijn volgende blog toch echt te kunnen schrijven dat die kleine, korte daling heeft doorgezet en ik mijn plateau heb overwonnen.

Tot snel!

Mandy