Helaas was het goede nieuws van de vorige keer maar van korte duur. Ondanks dat ik op mijn laagste vetpercentage zit sinds ik met HAB gestart ben, is het maar 0,1% minder dan de vorige keer. Daarnaast ben ik wel 0,5 kilo afgevallen en is het superfijn dat het er eindelijk af gaat. Maar die halve kilo was over drie weken. Omdat ik een heel laag aantal calorieën eet, is dat heel gek. 

Tijd voor een nieuw plan. Een plan dat ik tot nu toe altijd af heb gehouden omdat het een plan was, waarvan ik eigenlijk tegenover mijzelf gezworen had het nooit meer te doen. Intermitting fasting. Tijdens een van mijn vorige afvalpogingen heb ik dit al eens uitgeprobeerd. Het houdt in dat je maar 8 uur gedurende een dag mag eten. Dus bijvoorbeeld tussen 12.00 uur en 20.00 uur. Buiten dat tijdvak eet je niets en binnen het tijdvak eet je al de calorieën die normaal op een hele dag zou eten.

Poging 1 bleek een fiasco..

Zoals ik al zei, heb ik dit al eens geprobeerd. Dit was op een moment dat ik ook stilstond in mijn afvalproces. Maar dit was ook op een moment dat ik geen werk had en dus dag in dag uit kon uitslapen. Wat later starten met eten leek me dan ook geen enkel probleem. Maar dat viel me toch heel zwaar. Tot op het moment dat ik éindelijk kon eten was ik flauw, duizelig en had ik hoofdpijn. Na een paar weken proberen, gaf ik het dan ook op. Ondanks de goede verhalen, besloot ik dit nooit meer willen doen.

Mijn coach Pim probeerde al eerder om mij over te halen dit te gaan doen. Maar ik wilde het echt niet meer. Zeker nu niet, nu ik wel werk heb en iedere ochtend om 6.30 uur naast mijn bed sta. Dan is de tijd tot 12.00 wel heel erg lang. 

Echter, zoals ik in mijn eerdere blog al liet doorschemeren, word ik langzaam écht wanhopig van het feit dat ik niet afval. Ik weet het gewoon niet meer. Waarom kan iedereen als hij écht moeite doet wel afvallen en ik niet? Wat is er dan mis met mij. Dat is nog een andere opdracht die ik gekregen heb, om uit te zoeken óf er iets mis is met mijn stofwisseling. Dat wordt een bezoekje aan de dokter dus. 

Maar dan nog zou er een manier moeten zijn om af te kunnen vallen. Nadat ik bij mijn schoonzusje zag dat ze zelfs moeite had met alles op te krijgen, Pim mij verzekerde dat ik het langzaam op mocht bouwen (als in: niet meteen wachten tot 12.00 maar eerst uitstellen tot 9.00 uur, dan 10.00 uur enzovoorts) én ik als klap op de vuurpijl merkte dat het bij mijn broertje naar een halve week al werkte, ben ik toch om. Ik heb besloten om mijn afkeer en ook mijn angst om me weer zo slecht te voelen even los te laten. Ik word nu begeleid én ik weet zeker dat ik gedurende de 8 uur waarin ik wel mag eten, genoeg voeding binnenkrijg. Mocht ik me écht heel slecht voelen, kan ik altijd nog bepalen om te stoppen. Voor nu ga ik het gewoon proberen en zie ik wel of het werkt. Natuurlijk hoop ik dat heel erg.

Toch té enthousiast..

Daarnaast is het sporten de afgelopen weken ook wat tegengevallen. Ik sport nu met mijn fysio én ik sport in de sportschool. Dit zorgde ervoor dat ik minstens 3 keer in de week sportte. Tot ik (na bijna 5 jaar niet gesprongen te hebben) de opdracht kreeg om op én af boxen te springen. Als je al 5 jaar lang niet gesprongen hebt, is dat best eng kan ik je verzekeren. Toch ging het goed, althans op dat moment.. 

In de tijd dat ik nog handbalde heb ik een aantal keer een blessure aan mijn achillespees gehad. Een keer heb ik hem zelfs ingescheurd. Nu, járen later, heb ik daar soms nog wat last van als ik veel loop. Meestal is het na een dag weer over, maar dit keer was het toch iets té veel. Toen ik over mijn angst heen was, was ik blij dat ik eindelijk weer iets kon doen wat ik al heel lang niet heb gekund. Dus waarschijnlijk was ik te overenthousiast, wat geresulteerd heeft in ontstoken achillespezen. En pijn, véél pijn. Bij iedere stap en bij iedere beweging. Dit duurt nu al ruim twee weken en ook dat ben ik helemaal beu. Maar goed, in dit geval kan ik niet meer doen dan afwachten… en rustig aan doen. Sporten staat dus even op een lager pitje. Als ik ga sporten, is het ook alleen krachttraining gericht op mijn bovenlijf en bovenbenen. Wel minder intensief en dat merk je dan weer minder snel op de weegschaal. 

Zo zie ik maar weer, dat mijn lichaam nog lang niet de oude is en ik keihard word teruggefloten als ik te veel doe. 

Dus, nu gaan we een nieuwe poging wagen en dit keer hoop ik dat mijn lichaam eens meewerkt in plaats van mij terugfluit. Dat ik eindelijk weer écht af ga vallen. 

In mijn volgende blog laat ik jullie weten hoe IF, oftewel intermitting fasting mij bevalt. Of mijn afkeer en angst werkelijkheid worden óf dat ik er dit keer met gemak doorheen fiets. We zullen zien. 

Tot snel!

Mandy